آبشار رسوبی شواز کهنه

دیرزمانی است که پای بر زمین استوار دارد . کهنسالی اش هویداست ، اما شاید نتوان گفت چند دهه است که این آبادی مامن مردمان بوده . سخن از شواز کهنه است . کمی دورتر از روستا چشمه ای می جوشد که بدان چشمه تلخ و شور می گویند . چشمه تلخ و شور در ۶۰ کیلومتری جنوب غربی شهر تفت است . آبی که از چشمه می جوشد تلخ است و شور . آب مظهر مشخصی ندارد گویا از دهها و صدها منفذ در جای جای زمین آب بر می آید . منافذی گاه کوچک و نامعلوم ، گاه بزرگ که آب با ذوق وشوق فراوان از آن بالا می آید . آب در مسیری راه می پیماید که در حوالی اش رسوباتی رنگین به چشم می خورد . آبی تلخ و شور که سالیان بسیار است جریان می یابد و در گذر ایام ، گذر آب بستر را فرسوده و دره ای عمیق حفر کرده . دره ای که اکنون در بسترش آب چشمه جاری است . در دو سوی دره درختان و درختچه هایی چون گز و نی ، پوشش متراکم ایجاد کردهاند و بر سر آب سایه افکنده اند تا در مسیر پر پیچ و خمش تنها نماند . برخی خزندگان چون مار ها ، محیطی خنک و سایه زار را برای زیستن بر می گزینند تا هم از گرما پناه جویند و هم در کمین موجوداتی کوچک چون جوندگان و خزندگان که در حوالی چشمه بسیارند ،باشند . ریزش آب سنگها را می فرساید و از دل سنگها اشکالی ویژه و خاص بیرون می کشد ، اشکالی عجیب ، منحصر به فرد و چشم نواز که در تلفیق با پوشش گیاهی، تابلوی زیبایی را در قاب طبیعت نهاده و فرصتی باید تا از آنها سخن راند .