زبان مردم شیراز:
زبان مردم شیراز فارسی است ولی با تفاوت لهجه و این شیوه سخن گفتن در طرز بیان و شیرینی و شیوایی آن مورد توجه مردم سایر نقاط ایران است.شیرینی گفتار مردم شیراز در سخن سخنوران آن نیز نمود یافته است.تا جایی که سعدی و حافظ با ابن زبان شهرت جهانی یافته اند و حتی بعضی زبان و ادب فارسی امروز را زبان سعدی میدانند به تعبیر سعدی:
هر متاعی زمعدنی خیزد شکر از مصر و سعدی از شیراز
نه تنها ادیبان و سخنوران به شیرینی و فصاحت کلام شهره اند،بلکه مردم عامی این خطه در تخفیف کلمات و اداءجملات هر شنونده ای را به وجد می آورند.ادوارد براون لهجه شیرازی ها را یکی از خالص ترین و خوش آهنگ ترین لهجه های ایران می داند.لارنس لاکهارت ،آهنگ و لحن صدای شیرازی را بسیار دلنشین می داند.
شیرازی ها سعی دارند در درست تلفظ کردن واژه های عربی و فارسی دارند.بنابراین تلفظ آنها اغلب مورد تقلیدو استشهاد قرار می گیرد.شیرازی ها به جای ضمیر اشاره «آن»از تلفظ «اُو»استفاده می کنند ویا حرکت «آ»در «را»علامت مفعولی میگردد و تبدیل به او میشود.مانند :کتاب را اوردی؟تبدیل به کتابو آوردی؟ می شود و یا برای معرفه کردن اشیاء و اشخاص حرکت «آ»تبدیل به «او»می گردد.کتاب،کتاب،کاسه،کاسو و در اشخاص و آقا،آقو،کاکا،کاکو.
در شیراز هنوز مردم محله های قدیمی تر بیشتر به لهجه شیرازی سخن می گویند تا بقیه مردم مثلا:لهجه کسبه و اهالی دروازه سعدی ،لب آب،دروازه قصاب خانه،دروازه شاه داعی الله و…تفاوت آشکاری با لهجه اهالی و کسبه نقاط دیگر شهر دارد.
دیدگاهتان را بنویسید